Παιχνίδια μεταξύ φίλων

Αν και ο τίτλος θα μπορούσε πολύ άνετα να παραπέμπει σε ταινία με κάπως kingy περιεχόμενο, εγώ θα αναφερθώ στον πολύ ωραίο -κατά την άποψή μου- θεσμό των 'συναθροίσεων' της παρέας στα σπίτια τα βράδια της Κυριακής, εκεί στο σαλόνι, με ένα ποτήρι κρασί, λίγους ξηρούς καρπούς και παιχνίδια με άφθονο γέλιο και απερίγραπτα θανατηφόρες ατάκες!!!

Και έχω να καταθέσω ότι η αιτία για αυτή μου την αναφορά είναι το εκπληκτικό βράδυ της περασμένης Κυριακής, που πέρασα καλύτερα από πολλές άλλες φορές...

Που να πρωτοαναφερθώ: στο παιχνίδι με τις απίστευτες ιστορίες 'μυστηρίου' που πρέπει να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες θέτοντας ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν με ένα απλό "ΝΑΙ" ή "ΟΧΙ"
ή μήπως στην αθάνατη "Παντομίμα", που οφείλω να ομολογήσω είχα αρκετά χρόνια να παίξω αλλά το διασκέδασα πραγματικά... Ακόμα και ο δύσκολος της παρέας στο τέλος αφέθηκε στη μαγεία του γέλιου που μας χάρισαν οι ανεπανάληπτες περιγραφές των ταινιών!!!

Πάντως, σαν να βλέπω ότι αναβιώνει αυτή η συνήθεια, των επιτραπέζιων παιχνιδιών ... ή μάλλον απλά μεγαλώνω και μπαίνω στο club των 21+!!!
Όπως και να'χει, μ'άρεσε πολύ και τολμώ να πω, πως μια φορά δεν είναι αρκετή!!! To be continued...

Next episode: more fun games

Χρόνος, φίλος ή εχθρός???

Τελικά ο χρόνος τι ρόλο παίζει στη ζωή μας? Είναι ο συνεπιβάτης στο ταξίδι της ζωής, απαραίτητος για να μας κρατάει ξύπνιους στη διαδρομή, πάντα εκεί να κρατάει το χάρτη και να μας υπενθυμίζει τις διασταυρώσεις και τους κόμβους?Ή μήπως το φορτηγό μπροστά μας, που μας κλείνει το δρόμο, αυξάνει ταχύτητα αν βγούμε να το προσπεράσουμε, μειώνει τραγικά στις στροφές, αλλά πάλι τα φωτάκια του μας είναι χρήσιμα όταν έχει ομίχλη γιατί μας ανοίγει το δρόμο??

Μέχρι πολύ πρόσφατα ο χρόνος ήταν ένα ζήτημα που δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Η σύμπτωση όμως μερικών καταστάσεων τις τελευταίες μέρες με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ τον καθοριστικό παράγοντα της ζωής: τον ΧΡΟΝΟ. Πόσες φορές έχουμε 'ζητήσει' η μέρα να είχε λίγες παραπάνω ώρες? Το 24ωρο, να γινόταν 25-26-27 ώρες, για να προλαβαίναμε να δούμε και εκείνη τη φίλη ή τον ξάδερφο, ή τους γονείς, ή απλά για να προλάβεις να πας στην τράπεζα περνώντας πρώτα από την εφορία, κάνοντας μια στάση στο διπλανό φούρνο να αγοράσεις ψωμί για το μεσημέρι χωρίς όμως να έχεις βρει χρόνο για να μαγειρέψεις, παίρνοντας και το παλτό από το καθαριστήριο, το οποίο κοντεύει να καταλήξει στα αζήτητα γιατί το είχες δώσει στις αρχές φθινοπώρου και κοντεύει να χειμωνιάσει για τα καλά... και φυσικά όλα αυτά πριν πας στο γραφείο, που θα σε κυνηγούν οι εκκρεμμότητες, τα τηλέφωνα, τα χαρτιά και κυρίως τα αφεντικά!!!

Τι φταίει και δεν προλαβαίνουμε?

Είναι όντως ο χρόνος που έχουμε τόοοοοοσο λίγος ή απλά δεν κάνουμε σωστή διαχείρισή του και καταλήγουμε το βράδυ πριν κοιμηθούμε να μετράμε αντί για προβατάκια πόσα πράγματα δεν τακτοποιήσαμε τη μέρα που μόλις τέλειωσε...

Ή μήπως ακολουθούμε το δρόμο που χαράζει ή μάλλον επιβάλλει η εποχή μας και αναλαμβάνουμε όλο και περισσότερες ευθύνες, δουλειές, υποχρεώσεις και υπερ-φορτωνόμαστε με άγχος, νεύρα και κούραση?

Όπως και να έχουν τα πράγματα, νιώθω το χρόνο ως αυστηρό κριτή - αμείλικτο διαπραγματευτή - μεροληπτικό διαιτητή - έναν ισχυρό αντίπαλο σε έναν άνισο αγώνα, στον οποίο είναι βέβαιο το αποτέλεσμα... Παρόλα αυτά όμως δεν το βάζω κάτω, θα τον τιθασεύσω αυτόν το 'Βουκεφάλα'!!!!!!

Πότε οι Έλληνες θα μάθουμε να οδηγούμε???? μέρος Β'

Και επανέρχομαι στο μείζον ζήτημα του STOP παραθέτοντας κι άλλες κατηγορίες:

ζ) από προσωπική εμπειρία της φίλης Κατερίνας: βλέπω το STOP αλλά επειδή ως γνωστός συγκοινωνιολόγος που - δεν- είμαι δεν το λαμβάνω υπόψη, καθώς οι γνώσεις μου υποδεικνύουν ότι η σωστή θέση αυτού του σήματος είναι στην απένατι πλευρά του δρόμου, μα καλά τίποτα δεν ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι???

η) από πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία: βαρέθηκα να περιμένω στο STOP για να περάσω και ακολουθώντας σε απόσταση αναπνοής των καμικάζι οδηγό από μπροστά μου βουρ ... δεν με νοιάζει και καθόλου, όποιον πάρει ο χάρος, -> και άμα τον κορνάρεις βγαίνει και από πάνω, τι κόρναρεις ρε ηλ....α, σιγά το πράγμα, δεν το είδα, έπαθες τίποτα και μιλάς, όχι,. τότε βγάλε το σκ...μό και κάτι τέτοια...!!! και αναρωτιέμαι και εγώ: ΠΟΙΟΣ άτιμος - νοήμων άνθρωπος τους δίνει τα ρημάδια τα διπλώματα, οεο? ΠΟΥ είναι ο μπόγιας να τους μαζέψει??


θ) και περνάμε στην κατηγορία επαγγελματίας οδηγός (οι οποίοι κατά την ταπεινή άποψή μου είναι και οι πλέον αδικαιολόγητοι) : δε με νοιάζει τίποτα, δε δίνω δεκάρα για τους γύρω μου, μόνο αν είναι πελάτες, #για το ευρώ τα κάνω όλα, για το ευρώ δεν σταματώ, και θα στείλω στου χάρου τα δόντια, κάθε κοινό περαστικό...#

Πότε οι Έλληνες θα μάθουμε να οδηγούμε???? μέρος Α'

Και χρησιμοποιώ α' πληθυντικό βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα... κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι μας κάνουμε λάθη (αυτό για κάποιους που νομίζουν ότι γεννήθηκαν παντογνώστες...) αλλά πόσα λάθη βρε παιδιά μέσα σε λίγα λεπτά?? και στατιστικά να το δεις το πράγμα δε βγαίνει!!!

Αναρωτιέμαι: γιατί κάποιος δεν σταματάει σε ένα STOP? ας εξετάσουμε πιθανούς λόγους->

α) ίσως δεν το είδε, πολλές φορές πρέπει να καλέσουμε τους ειδικά εκπαιδευμένους συνεργάτες της Νικολούλη για να εντοπιστεί το σήμα, κρυμένο επιμελώς πίσω από διαφημιστικές πινακίδες, δέντρα, αφίσες ή ποιος ξέρει τι άλλο... ok, εδώ μέχρι και να το δικαιολογήσω μπορώ, αλλά για ένα λεπτό: φτάνεις σε διασταύρωση και δεν την ψιλιάζεσαι τη δουλειά? κάποιος θα έχει προτεραιότητα, για να τσεκάρω, υπάρχει αυτό το ρημαδο-σήμα???

β) ίσως δεν το πρόσεξε, πολλές σκοτούρες μωρέ, δουλειά, πίεση, γκρίνια από παντού, τι θα προσέχεις τώρα τα σήματα??? Ένσταση κύριοι, αν δεν είστε σε θέση να ελέγχετε γύρω σας τι συμβαίνει, ΜΗΝ πιάνετε τιμόνι, αφήστε το στους επαγγελματίες (οι οποίοι συνήθως συμπεριφέρονται πολύ χειρότερα, ο λόγος όμως θα αναλυθεί παρακάτω) τι θα κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι, κλέφτες να γίνουν???

και περνάμε στην κατηγορία 'το είδα αλλά'

γ) το είδα αλλά : ως σαν καταπληκτικός οδηγός που είμαι μπορώ να προβλέψω και να αποφύγω κάθε αναποδιά, οπότε δεν δίνω σημασία και περνάω ... χμμμμμ ... τι σκέφτεται το άτομο, εεε? α, μην σας εκπλήσει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα σκεφτεί και ο άλλος οδηγός που θα έρθει από το ρεύμα της προτεραιότητας και θα καταλήξουν στο ευτυχές κορνάρισμα, και ακόμα 'καλύτερα' στο τρακάρισμα...

δ) το είδα αλλά: είμαι ο πιο μάγκας της γειτονιάς και βιάζομαι, είμαι ΕΓΩ και κανένας άλλος στον κόσμο, από τη στιγμή που βγήκα ΕΓΩ στο δρόμο όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν ή και αν τολμήσουν να υπονοήσουν την ύπαρξή τους, θα πρέπει να υποταχθούν σε ΜΕΝΑ, τον άρχοντα της ασφάλτου... (εδώ κολλάει το : ΤΣΣΣ ρε Λάκη!!!!)

ε) το είδα αλλά: δεν ξέρω να διαβάζω, δυστυχώς στην Ά Δημοτικού είχα πολύ κακό δάσκαλο και μας έμαθε να μετράμε μόνο μέχρι το 5 (εξ ου και η ακατάσχετη και άνευ λόγου και αιτίας χρήση της ελληνικότατης Μούτζας) και συγκεκριμένα γράμματα της Α-Ω σε προκαθορισμένη διάταξη : Μ ... κα, Π...τη, Καραγκιόζη, Μω..ή και άλλα πολλά που εκδίδεις ειδικό λεξικό όρων, δώρο με το κυριακάτικο φύλλο της τοπικής εφημερίδας...

στ) και υπάρχει και μια ειδική κατηγορία λόγου-αιτίας εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλες τις φίλες - γυναίκες οδηγούς (για να μην κατηγορηθώ για μεροληψία) στην οποία συμβαίνει το εξής:
το είδα και σταμάτησα, έβαλα νεκρά όπως μου είχε μάθει ο δάσκαλος, (πωπω τι γλυκός που ήταν, να θυμηθώ να τον πάρω ένα τηλέφωνο όταν γυρίσω σπίτι...) κοίταξα δεξιά - αριστερά, βάζω πρώτη (μήπως μου είχε πει να κάνω και τίποτα ακόμα;;;; για να σκεφτώ... μπααα) ξεκινάω, και ΜΠΑΜ soorry, αλλά μετά από τόση σκέψη σε πρόλαβε άλλος !!!!


Λέτε να υπάρχουν και άλλοι λόγοι που αγνοούμε συστηματικά το STOP? Αν ναι, παρακαλώ πολύ να μου καταθέσετε τις απόψεις σας...


έπεται η συνέχεια... to be continued!!!

Σχολή ή Γραφείο?

Ιδού η απορία!!! Έχοντας πάρει τη μεγάλη απόφαση και τις ευλογίες του αφεντικού (αγκαζέ με το αναγκαίο repos) επισκέφτηκα με μεγάλη επιτυχία το μεγάλο εκείνο κτίριο στη συμβολή των οδών Εγνατία και Γ' Σεπτεμβρίου, που για να βρεις να παρκάρεις μετά τις 10:30 είναι ανέκδοτο...

Έφτασα λοιπόν κάπως αργοπορημένη, ίσα που προλάβαινα το μάθημα των 11 αλλά είχα το μεγάλο πρόβλημα: Που θα άφηνα το Yaris? ΟΕΟ? Πουθενά... και εκεί που ετοιμάζομαι να τα βάψω μαύρα, νά σου, ξεπροβάλλει φαρδύ πλατύ ένα μέρος, κάτσε καλά! Εδώ είμαστε, αλάρμ, όπισθεν και τσουπ... αλλάζουμε παπούτσια (καθώς με άλλα οδηγούμε και άλλα κυκλοφορούμε), τσαντούλα, κινητά και εμπρός στο δρόμο για το "Διεθνές Οικονομικό Δίκαιο". Τα απαραίτητα αξεσουάρ - προμήθειες ένα μπουκαλάκι νερό για να μην αφυδατωθούμε και έναν καφέ για να μην κοιμηθούμε!!! Η ώρα περνάει πολύ δύσκολα, μου δίνει κουράγιο η φίλη από δίπλα και η συνάδελφος από την δουλειά, που απαντώντας μου στον βομβαρδισμό μηνυμάτων προσπαθεί να με πείσει ότι είναι καλύτερα εκεί που είμαι παρά στο γραφείο... Αμ δε!!!

Η μέρα πρέπει να συνεχίσει, ένα μικρό διάλειμμα σοκολάτας - μπιρίμπας, έτσι για να πάρουμε δυνάμεις και βουρ στο ... (κάτσε να δεις πως το λεν, πως το λεν, τον ποταμό... Α, θυμήθηκα!) "Διεθνής Χρηματοοικονομική Διαχείριση" ... 2 βασανιστικές ώρες πέρασαν, πως πέρασαν όμως ... πολύ εποικοδομητικά όσον αφορά τις κοινωνικές μου επαφές, καθώς υπήρξε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθώ παλιούς γνωστούς, φίλους που κοντεύουν να με ξεχάσουν από τις πολλές ώρες δουλειάς και συγγενείς!!! Κάπου εκεί, μεταξύ sms και αναπάντητης έρχεται το θεόσταλτο διάλειμμα!!! Επιστροφή στη μαρτυρική θέση της τελευταίας σειράς του Αμφ.4 και αναμονή - τραγουδώντας και γνωστά άσματα του τύπου "Τι αμαρτίες έχω κάνει, δεν αντέχω άλλο φτάνει, τι αμαρτίες εγώ πληρώνω και ποτέ δεν ξεχρεώνω.."- φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, αλλαγή σκηνικού αλλά όχι και σεναρίου, καθώς κεντρική ιδέα του σκηνοθέτη είναι να αποδώσει τον ορισμό της απόλυτης Ανίας στα μάτια του δύσμοιρου φοιτητή!!! Μάλλον πάμε για ΟΣΚΑΡ και δεν το είχα καταλάβει... μα καλά πείτε κάτι βρε παιδιά, αφού παλεύουμε για την καλύτερη ερμηνεία, να βάλουμε τα δυνατά μας, αχ αχ αχ δεν μας προσέχετε καθόλου!!! Συνεχίζοντας το μακρύ Γολγοθά, η ώρα πλέον κοντεύει 8μ.μ. και έχω πάρει τη μεγάλη απόφαση: Η έξοδος κινδύνου από δω είπαμε ότι είναι??? Ουφ, γλύτωσα!

Κάπου εκεί στην επιστροφή για το σπίτι, έχοντας ξεμείνει από μουσική καθώς το ραδιόφωνο του τουτού κόλλησε, σκέφτομαι: Γραφείο ή Σχολή? Μήπως είναι από εκείνα τα ερωτήματα του τύπου "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα?" και αν ναι, τι επιλέγεις? Ξέρεις κολύμπι αλλά όχι να πετάς, όμως δεν ξέρεις τι κρύβεται από κάτω, ίσως να κρατηθείς από πουθενά, το ρέμα όμως σε πήρε και σε σήκωσε... ή μήπως 'με παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα...'

What should I do??

Υπάρχουν στιγμές που ξέρεις τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις, γνωρίζεις καλά ότι ΔΕΝ έχεις άλλη επιλογή (η αλήθεια είναι ότι έχεις αλλά .... απλά δεν γίνεται, λυπάμαι, ατυχήσατε - μια άλλη φορά) και όμως πεισματικά δεν την ακολουθείς!!! Η σημερινή μου 'ανησυχία' προήλθε από την απίστευτη άρνησή μου να μελετήσω Μικροοικονομική ΙΙ, ένα μάθημα του Δ' εξαμήνου που φαίνεται θα με κυνηγάει σε ολόκληρη την ακαδημαϊκή μου καρίερα. Σαφέστατα δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το αντικείμενο, αντιθέτως θα μπορούσα να πω ότι απολαμβάνω το συγκεκριμένο μάθημα ... ωστόσο - ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί - να'μαι εδώ, καταθέτοντας σκέψεις και σπαταλώντας φαιά ουσία στο ''ιστολόγιό" παρά στο κεφάλαιο 22 ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ!!! Εδώ λοιπόν έρχεται η ερώτηση: τι να κάνω??? Γιατί απλά δεν κάθομαι να διαβάσω? Αφού ξέρω καλά ότι αυτό μόνο ΠΡΕΠΕΙ να κάνω, και τονίζω αυτή τη λέξη της υποχρέωσης διότι εκεί μάλλον κρύβεται η πηγή της απραξίας μου... αυτό το ΠΡΕΠΕΙ με καθηλώνει εδώ και εκεί (δεν έχει σημασία που) αρκεί να βρίσκομαι σε μια δικαιολογία μακριά από τους 2 κίτρινους τόμους της ΜΙΚΡΟ _ και εδώ είναι που φυτρώνει μια άλλη αγωνία: αυτό το ερώτημα έχει απάντηση? ποιος την έχει και Γ Ι Α Τ Ι δεν μου τη δίνει!?!?!?!?!? Μετά από τον πρώτο σπόρο θα έρθουν κι άλλα φυντάνια... αυτό το ερώτημα θα προκύπτει κάθε φορά που θα φτάνω σε ένα - κατά μία έννοια - αδιέξοδο? ή έστω σε ένα δίλημμα, μία δύσκολη απόφαση/κατάσταση??

ουφ, γιατί όταν γεννιόμαστε να μην κυκλοφορούμε και με ένα εγχειρίδιο 'ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΗΣ'???

Μία μέρα σαν τις άλλες...

Το καλοκαίρι φεύγει αφήνοντας μεγάλες πληγές πίσω του... Τις τελευταίες αυτές μέρες μια θλίψη και μια απογοήτευση βλέπω να πλανάται παντού γύρω μου! Μπορεί οι φονικές πυρκαγιές να ήταν μακριά όμως μας επηρέασαν όλους... και πάνω σε αυτή τη δυστυχία έρχεσαι και λές "Δόξα το Θεό" που είμαι καλά, γερή, δυνατή ... και ας έχω και εξεταστική!!!
Σιγά το πράγμα, επειδή χρωστάω 8 μαθηματάκια εκεί??? Θα τα καταφέρουμε και αυτά... και αας βρίσκομαι κλεισμένη στο γραφείο τουλάχιστον 9-10 ώρες την ημέρα! Όταν θέλει ο άνθρωπος κάτι, ας καίγεται ο κόσμος όλος (βλέπε πρόσφατα γεγονότα στην Πελοπόννησο και την Εύβοια) θα φέρει τα πάνω κάτω και θα τα βγάλει πέρα!!! Κουράγιο εύχομαι σε όλο τον κόσμο....

ΣΚΟΠΕΛΟΣ - ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΙΚΟ 5ΗΜΕΡΟ

Τι είναι για τον διψασμένο στη μέση του πουθενά στην έρημο μία όαση? Ότι είναι και οι διακοπές στη μέση του καλοκαιριού για τα εργαζόμενα παιδιά!!! Μία μαγευτική όαση ήταν για μένα λοιπόν η εκπληκτική ΣΚΟΠΕΛΟΣ που παρόλο που διήρκησε λίγο, ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να γεμίσω μπαταρίες, να ανασυνταχθώ και να επιστρέψω έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε νέα δοκιμασία!!!

Ένα νησί που τα συνδιάζει όλα: βουνό και θάλασσα, κοσμοπολίτικα μπαράκια και γραφικά στενάκια, άμμο και βοτσαλάκια, κύμα και ηρεμία, ιστιοφόρα και πενηνταράκια!!! Όσο καλό βέβαια και να είναι το μέρος, τίποτα δεν γίνεται χωρίς καλή παρέα, δηλαδή


Η απόδραση περιελάμβανε άπειρες ώρες κάτω από τον ήλιο, μέσα στη θάλασσα, στους δρόμους αναζητώντας την επόμενη υπέροχη παραλία, καλό φαγητό, και άφθονο γέλιο!!!

Ο Ι

Κ Α Λ Υ Τ Ε Ρ Ε Σ

Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ

E V E R !

Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω

Π Α Ι Δ Ι Α

Πάμε για κάνα μπάνιο?

Κάπως έτσι ξεκινούν οι καλύτερες καλοκαιρινές εξορμήσεις, εκεί που λιώνεις στη ζέστη, που σε παίρνει το παράπονο ότι όλοι λιάζονται κάτω από τον ήλιο σε κάποια μαγευτική παραλία ενώ εσύ πήζεις στο γραφείο, που βλέπεις τους δρόμους άδειους ... (συγκριτικά με το κομφούζιο που επικρατεί σε άλλες περιόδους), ΕΚΕΙ, πάνω στην τρέλα σου, σηκώνεις το ακουστικό, πληκτρολογείς τον αριθμό και ακούς στην άλλη άκρη της γραμμής: Ελάάάάάάά Ξααααααα!!!!! Για που λες? Χαλκιδική? Δεύτερο πόδι? Σε πόση ώρα? Έγινεεεεεεε!!!!!

Αυτό είναι οργανώση, μαγιό, πετσέτα, αντιηλιακό, ρακέτες...και φύγαμε!!!

Προορισμός: Σάρτη, Στόχος: Μυρτούδι!!! Παρέα; Φαν, Λίο, Σταμάτης, and Me!!! Τα αυτοκίνητα έγραψαν πολλά χιλιόμετρα, καθώς μόνο ΜΙΑ παραλία ΔΕΝ είναι ποτέ αρκετή!!! Συκιά - Καβουρότρυπες - Σάρτη!!! Η μία παραλία καλύτερη από την άλλη, τελικά είμαστε ένας τόπος γεμάτος ομορφιά... Τι να πω

Να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα καλύτερα ξαδέρφια του κόσμου, που κάθε φορά περνάω όλο και καλύτερα μαζί τους και να δώσω ένα rendez-vous την επόμενη φορά να είναι και η sis Μαρία μαζί, εεεε??? ;)

More photossssss pleaseee!!!

Και επειδή θέλω να είμαι τυπική στις υποχρεώσεις και τις υποσχέσεις μου θα δημοσιεύσω ανέκδοτο (με κάθε σημασία της λέξεως) (κυρίως φωτογραφικό) υλικό από την πιο cool Κυριακάτικη - καλοκαιρινή - Χαλκιδικιώτικη εξόρμηση των τελευταίων ετών!!!!

και μια μπύρα επιβάλλεται...

ή ένα νυχτερινό μπάνιο υπό το φως του φεγγαριού!!!

I am back!!!!!

Μετά από ούτε κ εγώ θυμάμαι επιστρέφω, δριμύτερη!!! Asta la vista (έπρεπε να είχα πει) και να'μαι...

περιληπτικά τώρα θα σας πω μερικά πράγματα που συνέβησαν τις τελευταίες 70 κάτι μέρες που έχω να καταθέσω στο blog μου... επαναπατρίστηκα, έδωσα εξεταστική, (ούτε εκπληκτικά ούτε ιδιαίτερα άσχημα!!!) ακόμα βέβαια εν αναμονή αποτελεσμάτων (τι σόι ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αυτό που δεν θα χρειαστεί να περάσουν τουλάχιστον 2 μήνες για να μάθεις εάν πέρασες σε 3 μαθήματα........) τέσπα, συνεχίζω, ξεκίνησα δουλίτσα (άλλωστε τι άξιο τέκνο θα ήμουν αν καθόμουν ολόκληρο καλοκαίρι????), είχα μια ευχάριστη παρέμβαση στην καθημερινότητά μου, (ένα ευτυχώς αναίμακτο ατύχημα, με μοναδικό σουβενίρ μία 'διακριτική' μελανιά στο δεξί ποδαράκι μου και στέρηση της ευχαρίστησής μου να οδηγώ για 2 βασανιστικές εβδομάδες...) κατά τα άλλα, μπανάκια, και Άγιος ο Θεός!!!

εκεί ήθελα να καταλήξω (δεν το πήγα μέσω Λαμίας???? μην μου πείτε...) στις μοναδικές, απερίγραπτες, εκπληκτικές, σαρωτικές, υπέροχες, ανεπανάληπτες, ονειρεμένες, τέλειες ... super-duper-ouaou στιγμές στις παραλίες της πιο όμορφης χώρας του κόσμου και δη στην πιο λατρεμένη περιφέρεια της... Κεντρική Μακεδονία-Χαλκιδική (το τονίζω αυτό, σε συνάρτηση της χθεσινής συζήτησης, όχι τίποτα άλλο, ή είμαστε Μακεδόνες και το δείχνουμε ή όχι...)

anyway, και μιας κ έκανα μια νήξη στην χθεσινή εξόρμηση στην παραλία, κάπου εδώ πρέπει να υποσχεθώ αύριο ή μεθαύριο (max) να σας 'προμηθεύσω με φωτογραφικό υλικό...? τζάμπα η φωτογράφηση στην Άθυτο???? ;)

την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια τώρα, cuuuuu laterrrrrrrr!!!!!!!!!!!!!!!!!!
adios!!!!!!!!!!!

IRELAND

Ένα ταξίδι έκπληξη
μία εμπειρία μοναδική
4 μέρες όνειρο
μία φράση στο μυαλό:

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ!!!

τελικά είναι δυνατό να ερωτευτείς μία χώρα, βέβαια μην θεωρήσει κανείς ότι είμαι άπιστη, η Ελλαδάρα μου κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου, απλά τώρα άφησα μια μικρή γωνιά και για την Ιρλανδία! σε τι να πρωτο-αναφερθώ?

1. στον ωραίο κόσμο που κυκλοφορεί?
2. στην ευγένεια που διαθέτουν ως λαός?
3. στη μοναδικά πράσινη περιφέρεια?

και δεν είναι μόνο αυτά... ακόμα και το γεγονός ότι οδηγούν αντίθετα από τον υπόλοιπο κόσμο δίνει extra points σε αυτή τη χώρα! στο διασκεδαστικό ηχητικό σήμα που έχουν στα φανάρια για τους πεζούς, στο γεγονός ότι στα μαγαζιά απαγορεύεται ρητά το κάπνισμα οπότε το πάρτυ μεταφέρεται έξω από την pub... που δεν νοιάζεται κανείς για τον καιρό, συνεπώς βρέχει, έχει κρύο, συννεφιά, όλοι βγαίνουν βόλτα! βλέπεις ΖΩΗ!

βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν θα φαινόταν έτσι αν δεν ήταν ο Kevin και ο David, πραγματικά η καλύτερη παρέα που θα μπορούσαμε να έχουμε!! Thank you guys!!!!!

12 points for Limerick!!!!!! :)

Παντού υπάρχει ένας Μύθος?

Κι όμως κυρίες και κύριοι ναι, ιδού μάλιστα η απόδειξη:

σε κεντρική pub του Lodz της Πολωνίας... η παρουσία μας είναι παντού και πάντα, ακόμα και μέσου ενός μπουκαλιού μπύρας!! Αυτό θα πει Ελλάδα: να ζεις το ΜΥΘΟ σου κάθε στιγμή και σε κάθε σημείο της γης!!!!!!! για αυτό λοιπόν, ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ Mythos!!!

Η 'Οδύσσεια' της Πολωνίας!!

Αυτός ο τίτλος μπορώ να πω ότι ταιριάζει απόλυτα στην επιστροφή μου στο Lodz, όπως επίσης τα επίθετα "άυπνη, κουραστική, ατελείωτη, άσιτη ... " και πολλά άλλα, μια συμβουλή σε αυτό το σημείο: πριν από ένα τέτοιο ταξίδι, βεβαιωθείτε ότι έχετε καλή παρέα και ότι θα φτάσετε σε δικό σας χώρο .. επιπλέον, ότι έχετε στείλει τις βαλίτσες σας με έναν άλλο τρόπο και δεν τις κουβαλάτε ή δεν έχετε 25 κιλά!!! βαλίτσες. μετά από αυτό το διακριτό πρόλογο, να περάσω και στην περιγραφή της επιστροφής. ήταν βράδυ παρασκευής και 13, (δεν είμαι προληπτική, κάθε άλλο, αλλά ύστερα από αυτή την εμπειρία μπορεί και να γίνω...) όταν μπήκα στην αμαξοστοιχία 605 που εκτελεί το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Αθήνα με ενδιάμεσους σταθμούς ολόκληρη την κεντρική Ελλάδα, και μαζί της εκτελούνται και οι δύσμοιροι επιβάτες της... επιβιβάστηκα στο βαγόνι 4 και βρίσκοντας τη θέση νούμερο 25 ανακάλυψα και "την κατοικία" μου για τις επόμενες 7 ώρες της ζωής μου, καθώς ο "καρβουνιάρης" τόσο χρειάζεται για να μας μεταφέρει ως την Αθήνα.. η καμπίνα στην οποία βρέθηκα δεν θύμιζε σε τίποτα τις καμπίνες που φανταζόμουν φανερά επηρεασμένη από το Φόνος στο Orient Express!! 8 θεσούλες με ένα μικρό χώρο πάνω από τα κεφάλια μας όπου θεωρητικά στοιβάζονται οι βαλίτσες.. και το αστείο της βραδιάς: έπρεπε να σηκώσω τη βαλίτσα μου βάρους 18 κιλών.. χαχα, ο καλός ο πατερούλης μου την τακτοποίησε!! συγκάτοικοι στην τρέλα ήταν ένας ήμερος Γεωργιανός, ένας αλβανικής υπηκοότητας νεαρός (που μάλλον είχε ξεχάσει, ή μάλλον δεν είχε ποτέ διδαχθεί τους απλούς κανόνες υγιεινής), ένας τραγικός 35άρης με έντονη accent "γγ" και ένα κακό συνήθειο να ξύνεται..., μία αισθητικός γύρω στα 28, μία φοιτήτρια η Κατερίνα (μας γνώρισαν οι γονείς, μην είμαστε μόνες μας και κοιμηθούμε) και εγώ... ας μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε ότι και στις φιλικές συμμετοχές των τσιγγάνων από τη διπλανή καμπίνα, μερικούς ναρκομανείς, και φυσικά κάποια φανταράκια!!! όμως ας μην απογοητευόμαστε, στη Λάρισα, ανέβηκε η φίλη μου η Έρη εφοδιασμένη με καφέ, σοκολάτες και σάντουιτς!! φυσικά όλο το βράδυ δεν κλείσαμε μάτι, όχι μόνο απο το φόβο μην κοιμηθούμε και ξυπνήσουμε έχοντας πάθει κάτι, αλλά κυρίως επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα μικρό δείγμα ενός ωραίου Έλληνα, χιχι πλάκα κάνω!!!! anyway, φτάσαμε 5 και κάτι το πρωί, εξαντλημένες, αναζητώντας το μαγικό χαρτάκι που θα μας μετέφερε στον Διεθνή Αερολιμένα 'Ελευθέριος Βενιζέλος'... ο προαστιακός λοιπόν, με 3€ για τους φοιτητές και 41' διαδρομή μας πήγε στα σκαλοπάτια του αεροδρομίου... πήραμε ένα καρότσι γιατί είχαμε ήδη 'πεθάνει' ανεβοκατεβάζοντας τις υπέρβαρες βαλίτσες μας στις άπειρες σκάλες του σταθμού των τρένων!! κάναμε στην ώρα μας check-in και έπειτα απολαύσαμε ένα μικρό πρωινό! περάσαμε τον έλεγχο και έπειτα στριμωχτήκαμε στην αίθουσα αναμονής όπου ποδοπατήαμε και ποδοπατηθήκαμε στον αγώνα για την απόκτηση μιας καλής θέσης στο αεροπλάνο (για να μάθεις άλλη φορά να διαλέγεις αεροπορική εταιρία με free-sitting!!) και επιτέλους μετά από 2 ώρες πτήση (και τόσης διάρκειας άβολο ύπνο) φτάσαμε στην Katowice!! ναι, γιατί η Βαρσοβία μας έπεφτε λίγο ανιαρή, είπαμε αυτή τη φορά να διαλέξουμε κάτι διαφορετικό: δηλαδή 4 και κάτι ώρες με το τρένο!!! επιπροσθέτως, 45' στο λεωφορείο να μας πάει μέχρι το κέντρο της πόλης! απο εκεί, αφού μετρήσαμε ένα ένα τα ατελείωτα (για άλλη μια φορά) σκαλιά της Πολωνίας - είναι γενικώς αποδεκτό ότι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει τα ασανσέρ, ούτε λόγος για τις κυλιώμενες σκάλες- φτάσαμε στο τρένο!! και surprise, βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο καμπίνες γεμάτες ψιλο-μεθυσμένους Πολωνούς!! ήταν όμως μια καλή ώρα για διάβασμα, άρχισα ένα ακόμα βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου, θα το τελειώσω μάλλον την επόμενη φορά που θα μπω σε τρένο!!! σύντομα δηλαδή... και για να μην πλατιάζω άλλο, φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων στις εστίες μας και με την τελευταία ανάσα που μας είχε απομείνει ανεβήκαμε τα 100 περίπου σκαλιά που μας χώριζαν από το δωμάτιό μας!! 424 όπως το στρατιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, σα να ξέραμε, ότι εκεί θα καταλήξουμε με τόση κούραση που είχαμε ... μόνο τα φανταράκια λείπανε να φυλάνε την πόρτα μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

It's party time, surprised?

Μαντέψτε... για άλλη μια φορά το θέμα που με απασχόλησε τις τελευταίες μέρες είναι τα λιγοστά party που διοργανώθηκαν στην εστία μας!!! αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που με κράτησε μακριά από το αγαπημένο μου χώρο συνάντησης με τους φίλους μου... ελπίζω να με συγχωρήσετε γι'αυτό και εγώ θα σας ανταμείψω με πολλές, πολλές photo!!!!!!!!

Party: λέξη διεθνής, αναγνωρίζεται από όλους όπως και απολαμβάνεται... erasmus=party, γι'αυτόν ακριβώς το λόγο και εμείς, για να είμαστε συνεπείς φροντίζουμε κάθε βράδυ party!!! δεν απαιτείται ιδιαίτερος λόγος, λίγη μουσική, μπύρα, wodka και να'μαστε πάλι... βέβαια υπάρχουν μέρες ειδικού ενδιαφέροντος όπως party γενεθλίων ή party αποχαιρετισμού, όπου για άλλη μια φορά "του δίνουμε και καταλαβαίνει"!!!!! και έχω να καταθέσω ότι ο μήνας που σήμερα μας παραδίδει σκυτάλη ήταν αρκετά παραγωγικός, είχαμε να τραγουδήσουμε τουλάχιστον 8 φορές "Happy Birthday to you, happy..." και για να με πιστέψετε, ορίστε μερικά στιγμιότυπα:

P r a g u e - a town of magic

Ο πρώτος προορισμός μου για αυτό το υπέροχο εξάμηνο του Erasmus: ΠΡΑΓΑ

οι λέξεις συνήθως είναι λίγες για να περιγράψεις, οι εικόνες βουβές χωρίς μια λεζάντα... συνεπώς, both!!!!

όλα ξεκίνησαν στις 23:00 (η αλήθεια είναι ελαφρώς νωρίτερα καθώς έπρεπε να ετοιμαστούμε!!), Παρασκευή 09.03.07... μια τρελοπαρέα 5 αλλόφρονων κοριτσιών έτρεχε γελώντας να προλάβει το τραμ το τελευταίο ώστε να μεταβεί στο σταθμό (όχι Λαρίσης) αλλά Lodz Fabryczna!!! το ταξίδι προβλεπόταν δύσκολο αλλά ήμασταν προετοιμασμένες, ξηρά τροφή, νερό, μαξιλαράκια, δηλ τα απαραίτητα για την επιβίωση... οι συνεπιβάτες μας όμως είχαν διαφορετική άποψη, και μας στρίμωξαν σε 5 μόλις θέσεις, αφού είχαν απλωθεί όλοι τους "ξεδιάντροπα" σε όλο το λεωφορείο (σε αυτό το σημείο ένα ευχαριστώ στον οδηγό, που φιλοτιμήθηκε να σπρώξει ευγενικά - πάντα - μερικούς ώστε να χωρέσουμε κ εμείς!!!) μετά από μια μικρή διαδρομή, μόλις 8 ώρες, φτάσαμε!!!

τα κορίτσια, η Jessica, η Saday, η Άλκηστις, η Sandra ... και η βροχή στην Πράγα!!!

η πρώτη επαφή έγινε με το metro της πόλης και στη συνέχεια to hostel. μια στάση εδώ: δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν μείνει σε hostel, δε λέω καλή εμπειρία αλλά να μην επαναληφθεί παρακαλώ... και να φανταστεί κανείς ότι το συγκεκριμένο είναι κ από τα καλύτερα... δηλαδή φαντάσου πως είναι τα υπόλοιπα.... καλά, άστο για μια άλλη φορά!!! anyway, πάντα να βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ακόμα κ όταν είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι δεν υπάρχει!!!! μάλιστα...!!!! συνεχίζουμε με tour στην πόλη, ομολογώ ότι δοκιμάσαμε τις αντοχές μας, με μόνο λίγες στιγμές ακατάστατου κ άβολου ύπνου, κάναμε τη μεγαλύτερη κ πιο κουραστική διαδρομή της πόλης με τα πόδια, συν ότι ανεβήκαμε κ πάνω από 1,000 σκαλιά εκείνο το Σάββατο και για τους άπιστους παραθέτω photo: 287 σκαλιά, επί 2, συν το γεγονός ότι ο πύργος του κάστρου βρισκόταν στην κορυφή του λόφου, άρα πάλι σκαλιά... να μην τα πολυλογώ, από γάμπα καλά πάμε!!!!

σαν να μην έφταναν όλα αυτά, περιφερόμασταν επί 1 ώρα με τα τράμ για να μπορέσουμε να βρούμε το εστιατόριο με την παραδοσιακή σούπα μέσα στο ψωμί και όταν απογοητευτήκαμε κ αποφασίσαμε να κάτσουμε σε μια ωραιότατη πιτσαρία, ανακαλύψαμε ότι η συγκεκριμένη σούπα υπήρχε σε κάθε μαγαζί... έτσι, γιατί πάντα λείπει ένα κερασάκι από την τούρτα!!!

μετά την εκπληκτική πίτσα, ήρθε η ώρα του παγωτού και μετά η ώρα της ξεκούρασης... καθώς το βράδυ θέλαμε να γνωρίσουμε κ την Πράγα by night, όμως υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο - ύπνο... ο οποίος ήρθε νωρίς (για τις ισπανίδες φίλες μας) αλλά όχι κ για μας, τα ακούραστα νιάτα, οι οποίες βάλαμε τα καλά μας και βουρ στο μεγαλύτερο club της πόλης, 5 όροφοι, κάθε stage διαφορετικό είδος μουσικής, σχολεία σε εφταήμερες, Ιταλοί και πολλές πολλές άλλες εθνικότητες, μία ομορφιά που λέω κ εγώ... να είναι καλά εκείνος ο d.j. του 3ου που έπαιζε καλή '80s μουσική κ έχω να θυμάμαι κάτι καλό, εκτός από τους μεθυσμένους κ τα παρελκόμενά τους....

κ περνάμε στην επόμενη μέρα, ηλιόλουστη, με ζεστούλα και απαραίτητα τα γυαλιά ηλίου (υπάρχει κ ήλιος, πού? γιατί εδώ στο lodz, δε μας κάνει εύκολα την τιμή να μας ζεστάνει....) η συνέχεια στις περιηγήσεις μας είχε στόχο τον απέναντι λόφο που στην κορυφή δεσπόζει ένας πύργος όμοιος του Eiffel, αλλά οι αντοχές μας για άλλα τόσα σκαλιά μας απέτρεψαν από την ανάβασή του... θαυμάσαμε όμως τη θέα από κει που ήμασταν...

το βράδυ δυστυχώς, παρά την όλη καλή διάθεση μας επεφύλαξε μόνο νανάκια... πράγμα που δε μας χάλασε καθόλου, καθότι χρειαζόμασταν απεγνωσμένα ξεκούραση!!!

3η μέρα, η χαρά συνεχίζεται... βόλτα για άλλη μια φορά στην κεντρική πλατεία, μερικά δωράκια, φαγητό, και το βράδυ party party party, ή μάλλον καλύτερα: Jump, jump, everybody jumps, jumps... έγινε το τραγουδάκι μας, αλλά κ πάλι μην φανταστείτε, μια μπυρίτσα (να δοκιμάσουμε επιτέλους αυτή τη τσέχικη Pilsner ή όπως λέγεται).

last day: έπρεπε να αφήσουμε το υπερπολυτελέστατο δωμάτιό μας γύρω στις 10 ώστε να έρθουν οι επόμενοι ταλαίπωροι... ετοιμαστήκαμε λοιπόν, κ ξανά έξω, στην πιο αργόσχολη μέρα της εκδρομής μας: τα είχαμε δει όλα στο κέντρο, εκτός δεν προλαβαίναμε να βγούμε, οπότε... ξανά βόλτα στα ίδια μέρη, ξανά post-cards, στη Carlo's Bridge, photo, photo, photo, και άφθονο γέλιο!!!!!

οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά, το λεωφορείο αναχωρούσε στις 21:00 κ εμείς ήμασταν εκεί από τις 19:30... δεν πειράζει, η καλή παρέα όλα τα αντέχει!!!!

κ τέλος, σπίτι, εστίες, 4ος όροφος, oh mon Dieu, όχι άλλα σκαλιά... είμαστε πτώματα, 06:00 όλοι κοιμούνται... σε λίγο κ εμείς, εννοώ και οι υπόλοιπες, γιατί εγώ έχω μάθημα στις 11:30 κ ποιος ο λόγος να το προσπαθήσω??? βάστα γερά, κ θα έρθει η ώρα για όνειρα γλυκά!!!

Η αξία της μανούλας!!!

είναι Σάββατο, 7.30 a.m., το ξυπνητήρι χτυπά και εσύ αλλάζεις πλευρό!!! τσουκ my dear, πρέπει να σηκωθείς.... "Ξύπνα, σήκω, ξύπνα, σήκω, μη με ξυπνάς απ'τις ..." γιατί????? έχεις κλείσει rendez-vous όχι με την τύχη σου, αλλά με την κακοτυχία, καθώς στις εστίες που διαμένεις για να πλύνεις τα ωραία σου ρουχαλάκια υπάρχει μόνο ένα πλυντήριο το οποίο χρησιμοποιείς κατόπιν ραντεβού και μόνο για δύο ώρες! σημειωτέον, ότι πρέπει να φροντίσεις να κλείσεις το ραντεβού τουλάχιστον 10 μέρες πριν... ω ναι!!

τότε λοιπόν, σε αυτές τις δύσκολες ώρες αναπολείς τη καλή κ γλυκειά μανούλα, η οποία αναλάμβανε να πλύνει, να απλώσει και να σιδερώσει όλα εκείνα τα ρούχα τα οποία εσύ ούτε που καταδεχόσουν να τα πας μέχρι το πλυντήριο... (ερχόταν και τα μάζευε η ίδια από το δωμάτιο!!) και τώρα??? πέντε ορόφους, χωρίς ασανσέρ, με όλη την προίκα σου στην αγκαλιά...

sweet home, sweet mom!!!!

η ώρα πλησιάζει, το πρώτο πλυντήριο τελειώνει, οπότε πρέπει να πάω για αλλαγή φρουράς...

Κάνε μια ευχή....

φαντάσου ότι βρίσκεσαι μπροστά στη Fontana di Trevi,
ρίχνεις ένα κέρμα και ήρθε η ώρα για την ευχή...
πρόσεχε όμως, έχεις μόνο μία! τι εύχεσαι?

ιδού το δίλημμα!! τόσες επιθυμίες και όμως μία ευχή. τι διαλέγεις?
για μένα, νομίζω, είναι πολύ απλό! μία λέξη - μια ευχή : τ α ξ ί δ ι α

και μπορώ να πω ότι χωρίς να έχω βρεθεί ακόμα στη Ρώμη, η ευχή αρχίζει να πραγματοποιείται! όλα ξεκίνησαν πριν από λίγους μήνες με το ταξίδι μου στις Η.Π.Α., ένα όνειρο ζωής, και τώρα συνεχίζω: Erasmus = Time for trips!!!!!!
πρώτος σταθμός: Πράγα - Μπρατισλάβα - Βιέννη

Η δική σου ευχή????

Erasmus in Lodz!!

Ολοκληρώνεται ομαλά η πρώτη μου εβδομάδα στο Lodz της Πολωνίας, όλα βαίνουν καλώς, μένω σε ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο με συγκάτοικο τη φίλη μου Άλκηστη.

<--- από το παράθυρό μας, με θέα τη χιονισμένη πόλη...

μπορεί ακόμα να μην έχω γνωριστεί πολύ καλά με την πόλη, λόγω του κρύου και του πάγου, αυτό όμως που έχω γνωρίσει ιδιαίτερα καλά είναι το εκπληκτικό mall named Manufactura, το οποίο τολμώ να πω ότι αποτελεί στολίδι της πόλης...

βέβαια, αν αναρωτιέστε τι κάνω μια βδομάδα τώρα, μία λέξη θα πω (κ πολλές photo)

party!!!!!

oriental party...

παρέα με Ισπανούς...






βέβαια το ελληνικό στοιχείο (μπορώ να πω) μας βγάζει ασπροπρόσωπους!!!







party στις εστίες της πολυτεχνικής σχολής...

και πάλι με Ισπανούς ---->

Andalucia's party, στην κουζίνα του ορόφου μας...

εκπληκτικό φαγητό, αυθεντική sangria, μουσική, χορός και πολύ κέφι... Erasmus είμαστε άλλωστε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κάθε εμπόδιο για καλό!!

μάλιστα, κάθε εμπόδιο για καλό, αυτό να σκέφτεστε όταν κάτι πάει στραβά.

είναι η φράση που - πιστέψτε με - σου αλλάζει τη διάθεση. και αν το καλοσκεφτείτε πραγματικά πίσω από κάθε κακοτυχία, πίσω από κάθε πρόβλημα βρίσκεται μια λύση ή απλά εκείνη η κακοτυχία που μας στεναχώρεσε τόσο τελικά έγινε η βάση για κάτι καλό, για κάτι όμορφο. και να θυμάστε κάτι ακόμα: τα πάντα γίνονται αρκεί να το θέλεις, συνεπώς τα πάντα μπορούν να διορθωθούν, d'accord?

hello from poland!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλή η Πολωνία αλλά σαν την Ελλάδα μας τίποτα...

που είναι ο ήλιος, το γαλάζιο του ουρανού μας... εδώ επικρατεί μόνο το γκρι. πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να εκτιμήσεις αυτά που έχεις μέχρι να τα χάσεις... έστω και πρσωρινά, όπως στην περίπτωσή μου με την υπέροχη πόλη μας, που μου έχει λείψει τόσο... η κοσμοπολίτικη παραλία μας, τα μαγαζιά μας, η νυχτερινή ζωή... ποια Νέα Υόρκη, η θεσσαλονίκη είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ!!!

... και να μην ξεχνάμε όπως αναφέρεται και σε σχετικό ελληνικό άσμα, "εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά!!!"