10.5.10

Μικρές γεύσεις από τις απολαύσεις της ζωής

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι τις απολαμβάνεις ίσως λίγο περισσότερο από άλλες... έρχονται συχνά ή σπάνια?? εξαρτάται από τη διάθεση! πολύτιμη στιγμή μπορεί να είναι παρέα με τους φίλους σου ή με την οικογένειά σου, παίζοντας με το Λάρυ ή οδηγώντας το τουτού αργά το βράδυ σε άδειους δρόμους χωρίς να δίνεις σημασία στο να προλάβεις το επόμενο κόκκινο φανάρι πορτοκαλί τραγουδώντας με όλη σου τη δύναμη σουξέ περασμένων εποχών στους σταθμούς της πόλης...!! συνήθως δεν έχουν κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο να τις θυμάσαι και όμως γίνονται γλυκιά ανάμνηση που θα αναπολείς στο μέλλον ... είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να είχες μια κάμερα να τις αποθανατίσεις, που ξαφνικά νιώθεις να ίπτασαι προς στιγμή και να τις παρατηρείς από ψηλά... ένα τραπέζι της πρωτομαγιάς σε έναν κήπο, ένα ταξίδι γυρισμού από μια εκδρομή, η επιστροφή στο σπίτι με το λεωφορείο της γραμμής ακούγοντας ράδιο, διασχίζοντας την πόλη μέσου του παραλιακού δρόμου, ένας περίπατος στα σοκάκια του κέντρου, μία ταινία στο σπίτι ενός φίλου... στιγμές τόσες πολλές και όμως τόσο όμορφα απλές!! και εκεί στο βάθος ένα τραγούδι να σημαδεύει την κάθε στιγμή μοναδικά... γιατί η μουσική είναι ζωή!!

23.1.09

Από το Α ως το Ω

θέλοντας να σχολιάσω -> http://fanskan.blogspot.com/2009/01/blog-post_22.html κατέληξα στη δικιά μου αλφάβητο ...

Α: Α-νάσα ... όταν σε πνίγει κάτι, Α-νάσα όταν σε πληγώνει κάτι, Α-νάσα!

Β: Β-ήμα ταχύ για να προλάβεις πάλι ... τι??? μη χάνεις στόχο, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις πάλι

Γ: Γ-ουλιά μη χάσεις από το ποτήρι της ζωής, μέρα με τη μέρα αδειάζει και δεν Γ-εμίζει πάλι

Δ: Δ-εσμά, δ-εσίματα μικρά, δ-εσίματα αθώα, μη σε ξεγελούν να σε σκλαβώσουν προσπαθούν ...

Ε: Έ-ριξα και έ-χασα, έ-πεσα και έ-σβηνα, ήρθες και με έ-σωσες στην καρδιά μου έ-ζησες

Ζ: Ζ-ήλια έκανε Ζ-ημιά και πληγώθηκε η καρδιά
Ζ-εις, χωρίς τη συνταγή για μια σχέση τρυφερή

Η: Ή ταν Ή επί τας, η Ή-ττα σε μια μάχη δεν κρίνει τον πόλεμο

Θ: Θ-υμός, ο κακός μας εαυτός ... λίγο Θ-άρρος λίγο Θ-ράσος και όλα θα τα δω αλλιώς

Ι: Ι-στό υφαίνεις και με μαγεύεις και όσο περισσότερο αντιστέκομαι βαθιά μέσα σου μπλέκομαι

Κ: Κ-όκκινη Κ-λωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δωσ’ της Κ-λώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’αρχινήσει ... περιμένοντας το δικό μας παραμύθι

Λ: Λα ... λάμψη? λατρεία? ή απλά Λαμπέλ??

Μ: Μ-οναδικές Μ-αγευτικές στιγμές θα μ-ετρώ κάθε μ-έρα που θα ζω

Ν: Ν-εράιδες τριγύρω το ν-όημα να βρω, ο ν-ους μου ταξιδεύει σε ναυάγιο μη βγω

Ξ: Ξ-α ... πηγή έμπνευσης ξ-ανά , ξ-εδιπλώνεις όμορφα μπερδεμένες σκέψεις

Ο: Ο-δός ο-νείρων!

Π: Π-ανικός ο Π-υρετός, π-εραστικός π-ροκλητικός, σωματικός ή ψυχικός στο διάβα του όλα τα π-αρασέρνει

Ρ: Ρ-όδα είναι και γυρίζει και όσα λάστιχα και αν πάθω τίποτα δεν θα με σταματήσει

Σ: Σ-τρατός και πολύ Σ-κούρα τα πράγματα, Σ-εισμός και ήρθε όλος ο κόσμος ανάποδα

Τ: Τ-ότε και Τ-ώρα, δάκρυα και δώρα , τ-αξίδι της ψυχής, θα φύγω αν χαθείς

Υ: Υ-άκινθοι και κρίνα, Μας κλέψαν τ’άρωμα και το φοράνε, και οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, Μας περιγελούν ...

Φ: Φ-ως και φ-όβος, μακρύς ο δρόμος, φίλοι φεγγάρι αχώριστοι πάλι

Χ: Χ-ρώματα, πολλά, φωτεινά για να φέρνουν νόημα και νέα πνοή στην καθημερινότητα

Ψ: Ψ-άθα, αντιηλιακό και πλατσούρισμα στο γιαλό ... πότε θα μυρίσει ξανά καλοκαίρι?

Ω: Ω-ραία ως εδώ, το θέμα όμως δεν έχει τελειωμό ... ραντεβού σου δίνω ξα, να μεγαλουργήσεις ξανά!!

14.11.08

Τραγουδάκι...

Μετά από μεγάλη απουσία 9 μηνών, είπα να κάνω μια μικρή εμφάνιση στο μπλοκάκι μου... διαλέγω ένα τραγουδάκι που ερμηνεύει ο Χρήστος Πάζης, δεν ξέρω τίτλο, απλά παραθέτω τους στίχους:

Η ώρα έχει πάει πάλι πέντε
κουράστηκα να ζω στο παρά πέντε
να βλέπω τη ζωή να μικραίνει
κι η απουσία σου να μ'αρρωσταίνει

Να ζω και να πεθαίνω κάθε νύχτα μ'αγωνία
τραγούδια πονεμένα ν'ακούω στα ηχεία
για σένα που μου λείπεις μου μιλάνε και ραγίζω
που δε σ' αγγίζω

Πώς να σ'αρνηθώ που ακόμα σ'αγαπάω
όλα είσαι εσύ δεν έχω που να πάω
πώς να σ'αρνηθώ που ζω στη φυλακή μου
όταν άλλον αγκαλιάζεις βασανίζεις το κορμί μου

Τα μάτια σου παντού με κυνηγάνε
τα χείλη σου για μένα δε μιλάνε
γιατί τα όνειρά μου αφανίζεις
γιατί σα ξένο με αντιμετωπίζεις

... ...
... ...

5.2.08

______________________

Μία ανάρτηση χωρίς τίτλο ... έτσι να πρωτοτυπήσουμε.

Ο λόγος που απείχα τόσο καιρό δεν ήταν μόνο ένας!! Εξεταστική σε συνδυασμό με πολλή δουλειά και το κυριότερο : μια τενοντίτιδα που καραδοκεί στη γωνία να μου καθηλώσει το χέρι!! Παρόλα αυτά, ήθελα να αλλάξω το καλωσόρισμα στο blog μου, γιατί καλό - δε λέω- το τραγούδι, αλλά αρκετά ... πως να το πω; απαισιόδοξο!

Έρχονται μέρες χαλάρωσης, χαράς και κεφιού, όπως ακριβώς μας αξίζει!! Τελειώνει ένα από τα βάσανά μας (προσωρινά βέβαια) η εξεταστικούλα ... και ανοίγει σε λίγο το Τριώδιο!!! Επιτέλους, να βρεθώ και εγώ λίγο σε οικείο περιβάλλον.. :-p Τι να ντυθώ άραγε φέτος?????? Any ideas????

9.1.08

Μια αγάπη δεν τελειώνει μ'ένα χωρισμό

"Μια αγάπη δεν τελειώνει μ' ένα χωρισμό

Μια αγάπη δεν τελειώνει μ' ένα χωρισμό

Ένας έρωτας σκοτώνει τον εγωισμό

Ένας έρωτας σκοτώνει τον εγωισμό

Είναι κρίμα κι αμαρτία μα' σαι μακριά

Είναι κρίμα κι αμαρτία μα' σαι μακριά

Και τα μάτια μου απόψε να 'χουν δάκρυα

Και τα μάτια μου απόψε να 'χουν δάκρυα

Μια αγάπη δεν τελειώνει μέσα σ' ένα λεπτό

Μια αγάπη δεν τελειώνει μέσα σ' ένα λεπτό

Γιατί σ' αγάπησα στ' αλήθεια κι ακόμα σ' αγαπώ

Γιατί σ' αγάπησα στ' αλήθεια κι ακόμα σ' αγαπώ"


Ένα τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο ...


20.12.07

Παιχνίδια μεταξύ φίλων

Αν και ο τίτλος θα μπορούσε πολύ άνετα να παραπέμπει σε ταινία με κάπως kingy περιεχόμενο, εγώ θα αναφερθώ στον πολύ ωραίο -κατά την άποψή μου- θεσμό των 'συναθροίσεων' της παρέας στα σπίτια τα βράδια της Κυριακής, εκεί στο σαλόνι, με ένα ποτήρι κρασί, λίγους ξηρούς καρπούς και παιχνίδια με άφθονο γέλιο και απερίγραπτα θανατηφόρες ατάκες!!!

Και έχω να καταθέσω ότι η αιτία για αυτή μου την αναφορά είναι το εκπληκτικό βράδυ της περασμένης Κυριακής, που πέρασα καλύτερα από πολλές άλλες φορές...

Που να πρωτοαναφερθώ: στο παιχνίδι με τις απίστευτες ιστορίες 'μυστηρίου' που πρέπει να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειες θέτοντας ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν με ένα απλό "ΝΑΙ" ή "ΟΧΙ"
ή μήπως στην αθάνατη "Παντομίμα", που οφείλω να ομολογήσω είχα αρκετά χρόνια να παίξω αλλά το διασκέδασα πραγματικά... Ακόμα και ο δύσκολος της παρέας στο τέλος αφέθηκε στη μαγεία του γέλιου που μας χάρισαν οι ανεπανάληπτες περιγραφές των ταινιών!!!

Πάντως, σαν να βλέπω ότι αναβιώνει αυτή η συνήθεια, των επιτραπέζιων παιχνιδιών ... ή μάλλον απλά μεγαλώνω και μπαίνω στο club των 21+!!!
Όπως και να'χει, μ'άρεσε πολύ και τολμώ να πω, πως μια φορά δεν είναι αρκετή!!! To be continued...
Next episode: more fun games

13.12.07

Χρόνος, φίλος ή εχθρός???

Τελικά ο χρόνος τι ρόλο παίζει στη ζωή μας? Είναι ο συνεπιβάτης στο ταξίδι της ζωής, απαραίτητος για να μας κρατάει ξύπνιους στη διαδρομή, πάντα εκεί να κρατάει το χάρτη και να μας υπενθυμίζει τις διασταυρώσεις και τους κόμβους?Ή μήπως το φορτηγό μπροστά μας, που μας κλείνει το δρόμο, αυξάνει ταχύτητα αν βγούμε να το προσπεράσουμε, μειώνει τραγικά στις στροφές, αλλά πάλι τα φωτάκια του μας είναι χρήσιμα όταν έχει ομίχλη γιατί μας ανοίγει το δρόμο??
Μέχρι πολύ πρόσφατα ο χρόνος ήταν ένα ζήτημα που δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα. Η σύμπτωση όμως μερικών καταστάσεων τις τελευταίες μέρες με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ τον καθοριστικό παράγοντα της ζωής: τον ΧΡΟΝΟ. Πόσες φορές έχουμε 'ζητήσει' η μέρα να είχε λίγες παραπάνω ώρες? Το 24ωρο, να γινόταν 25-26-27 ώρες, για να προλαβαίναμε να δούμε και εκείνη τη φίλη ή τον ξάδερφο, ή τους γονείς, ή απλά για να προλάβεις να πας στην τράπεζα περνώντας πρώτα από την εφορία, κάνοντας μια στάση στο διπλανό φούρνο να αγοράσεις ψωμί για το μεσημέρι χωρίς όμως να έχεις βρει χρόνο για να μαγειρέψεις, παίρνοντας και το παλτό από το καθαριστήριο, το οποίο κοντεύει να καταλήξει στα αζήτητα γιατί το είχες δώσει στις αρχές φθινοπώρου και κοντεύει να χειμωνιάσει για τα καλά... και φυσικά όλα αυτά πριν πας στο γραφείο, που θα σε κυνηγούν οι εκκρεμμότητες, τα τηλέφωνα, τα χαρτιά και κυρίως τα αφεντικά!!!
Τι φταίει και δεν προλαβαίνουμε?
Είναι όντως ο χρόνος που έχουμε τόοοοοοσο λίγος ή απλά δεν κάνουμε σωστή διαχείρισή του και καταλήγουμε το βράδυ πριν κοιμηθούμε να μετράμε αντί για προβατάκια πόσα πράγματα δεν τακτοποιήσαμε τη μέρα που μόλις τέλειωσε...
Ή μήπως ακολουθούμε το δρόμο που χαράζει ή μάλλον επιβάλλει η εποχή μας και αναλαμβάνουμε όλο και περισσότερες ευθύνες, δουλειές, υποχρεώσεις και υπερ-φορτωνόμαστε με άγχος, νεύρα και κούραση?
Όπως και να έχουν τα πράγματα, νιώθω το χρόνο ως αυστηρό κριτή - αμείλικτο διαπραγματευτή - μεροληπτικό διαιτητή - έναν ισχυρό αντίπαλο σε έναν άνισο αγώνα, στον οποίο είναι βέβαιο το αποτέλεσμα... Παρόλα αυτά όμως δεν το βάζω κάτω, θα τον τιθασεύσω αυτόν το 'Βουκεφάλα'!!!!!!