σε κεντρική pub του Lodz της Πολωνίας... η παρουσία μας είναι παντού και πάντα, ακόμα και μέσου ενός μπουκαλιού μπύρας!! Αυτό θα πει Ελλάδα: να ζεις το ΜΥΘΟ σου κάθε στιγμή και σε κάθε σημείο της γης!!!!!!! για αυτό λοιπόν, ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ Mythos!!!Αυτός ο τίτλος μπορώ να πω ότι ταιριάζει απόλυτα στην επιστροφή μου στο Lodz, όπως επίσης τα επίθετα "άυπνη, κουραστική, ατελείωτη, άσιτη ... " και πολλά άλλα, μια συμβουλή σε αυτό το σημείο: πριν από ένα τέτοιο ταξίδι, βεβαιωθείτε ότι έχετε καλή παρέα και ότι θα φτάσετε σε δικό σας χώρο .. επιπλέον, ότι έχετε στείλει τις βαλίτσες σας με έναν άλλο τρόπο και δεν τις κουβαλάτε ή δεν έχετε 25 κιλά!!! βαλίτσες. μετά από αυτό το διακριτό πρόλογο, να περάσω και στην περιγραφή της επιστροφής. ήταν βράδυ παρασκευής και 13, (δεν είμαι προληπτική, κάθε άλλο, αλλά ύστερα από αυτή την εμπειρία μπορεί και να γίνω...) όταν μπήκα στην αμαξοστοιχία 605 που εκτελεί το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Αθήνα με ενδιάμεσους σταθμούς ολόκληρη την κεντρική Ελλάδα, και μαζί της εκτελούνται και οι δύσμοιροι επιβάτες της... επιβιβάστηκα στο βαγόνι 4 και βρίσκοντας τη θέση νούμερο 25 ανακάλυψα και "την κατοικία" μου για τις επόμενες 7 ώρες της ζωής μου, καθώς ο "καρβουνιάρης" τόσο χρειάζεται για να μας μεταφέρει ως την Αθήνα.. η καμπίνα στην οποία βρέθηκα δεν θύμιζε σε τίποτα τις καμπίνες που φανταζόμουν φανερά επηρεασμένη από το Φόνος στο Orient Express!! 8 θεσούλες με ένα μικρό χώρο πάνω από τα κεφάλια μας όπου θεωρητικά στοιβάζονται οι βαλίτσες.. και το αστείο της βραδιάς: έπρεπε να σηκώσω τη βαλίτσα μου βάρους 18 κιλών.. χαχα, ο καλός ο πατερούλης μου την τακτοποίησε!! συγκάτοικοι στην τρέλα ήταν ένας ήμερος Γεωργιανός, ένας αλβανικής υπηκοότητας νεαρός (που μάλλον είχε ξεχάσει, ή μάλλον δεν είχε ποτέ διδαχθεί τους απλούς κανόνες υγιεινής), ένας τραγικός 35άρης με έντονη accent "γγ" και ένα κακό συνήθειο να ξύνεται..., μία αισθητικός γύρω στα 28, μία φοιτήτρια η Κατερίνα (μας γνώρισαν οι γονείς, μην είμαστε μόνες μας και κοιμηθούμε) και εγώ... ας μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε ότι και στις φιλικές συμμετοχές των τσιγγάνων από τη διπλανή καμπίνα, μερικούς ναρκομανείς, και φυσικά κάποια φανταράκια!!! όμως ας μην απογοητευόμαστε, στη Λάρισα, ανέβηκε η φίλη μου η Έρη εφοδιασμένη με καφέ, σοκολάτες και σάντουιτς!! φυσικά όλο το βράδυ δεν κλείσαμε μάτι, όχι μόνο απο το φόβο μην κοιμηθούμε και ξυπνήσουμε έχοντας πάθει κάτι, αλλά κυρίως επειδή δεν υπήρχε ούτε ένα μικρό δείγμα ενός ωραίου Έλληνα, χιχι πλάκα κάνω!!!! anyway, φτάσαμε 5 και κάτι το πρωί, εξαντλημένες, αναζητώντας το μαγικό χαρτάκι που θα μας μετέφερε στον Διεθνή Αερολιμένα 'Ελευθέριος Βενιζέλος'... ο προαστιακός λοιπόν, με 3€ για τους φοιτητές και 41' διαδρομή μας πήγε στα σκαλοπάτια του αεροδρομίου... πήραμε ένα καρότσι γιατί είχαμε ήδη 'πεθάνει' ανεβοκατεβάζοντας τις υπέρβαρες βαλίτσες μας στις άπειρες σκάλες του σταθμού των τρένων!! κάναμε στην ώρα μας check-in και έπειτα απολαύσαμε ένα μικρό πρωινό! περάσαμε τον έλεγχο και έπειτα στριμωχτήκαμε στην αίθουσα αναμονής όπου ποδοπατήαμε και ποδοπατηθήκαμε στον αγώνα για την απόκτηση μιας καλής θέσης στο αεροπλάνο (για να μάθεις άλλη φορά να διαλέγεις αεροπορική εταιρία με free-sitting!!) και επιτέλους μετά από 2 ώρες πτήση (και τόσης διάρκειας άβολο ύπνο) φτάσαμε στην Katowice!! ναι, γιατί η Βαρσοβία μας έπεφτε λίγο ανιαρή, είπαμε αυτή τη φορά να διαλέξουμε κάτι διαφορετικό: δηλαδή 4 και κάτι ώρες με το τρένο!!! επιπροσθέτως, 45' στο λεωφορείο να μας πάει μέχρι το κέντρο της πόλης! απο εκεί, αφού μετρήσαμε ένα ένα τα ατελείωτα (για άλλη μια φορά) σκαλιά της Πολωνίας - είναι γενικώς αποδεκτό ότι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει τα ασανσέρ, ούτε λόγος για τις κυλιώμενες σκάλες- φτάσαμε στο τρένο!! και surprise, βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο καμπίνες γεμάτες ψιλο-μεθυσμένους Πολωνούς!! ήταν όμως μια καλή ώρα για διάβασμα, άρχισα ένα ακόμα βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου, θα το τελειώσω μάλλον την επόμενη φορά που θα μπω σε τρένο!!! σύντομα δηλαδή... και για να μην πλατιάζω άλλο, φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων στις εστίες μας και με την τελευταία ανάσα που μας είχε απομείνει ανεβήκαμε τα 100 περίπου σκαλιά που μας χώριζαν από το δωμάτιό μας!! 424 όπως το στρατιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, σα να ξέραμε, ότι εκεί θα καταλήξουμε με τόση κούραση που είχαμε ... μόνο τα φανταράκια λείπανε να φυλάνε την πόρτα μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
| You Are 18% Evil |
 |
